Το σκοπούλι

Σκοπούλι, το μικρό ασκί. Το σκοπούλι ήταν ένα αυτοσχέδιο “δοχείο” μεταφοράς και αποθήκευσης κυρίως κρασιού και λαδιού.

Ο κ. Αποστόλης Βονιτσάνος περιγράφει ότι ξέραιναν στον ήλιο το τομάρι της γίδας ή του τραγιού από τη μέσα μεριά, αφού την αλάτιζαν για να μην κάθονται οι μύγες. Θυμάται ότι τα περισσότερα τομάρια τα ξυρίζανε, όμως θυμάται και σκοπούλι με τρίχες. Στη συνέχεια το έραβαν κι εκεί που ήταν τα ποδάρια το έδεναν με σάγλες (χοντρό σκοινί). Εκεί αποθήκευαν το κρασί και το λάδι και το πήγαιναν στη Χώρα (έτσι αποκαλούσαν οι παλιότεροι την πόλη της Λευκάδας) για να το πουλήσουν.

Ο κ. Γιώργος Βονιτσάνος θυμάται να χρησιμοποιούν το σκοπούλι ως δοχείο μεταφοράς νερού και κρασιού και στα χωράφια που πήγαιναν για τις αγροτικές εργασίες, ως επί το πλείστον όμως κουβαλούσαν νεροκολόκυθα ή «τσίτσες», μικρά ξύλινα βαρελάκια που κατασκεύαζαν Ηπειρώτες. Για το σκοπούλι, προσθέτει, χρησιμοποιούσαν συνήθως το τομάρι μικρού κατσικιού ή μικρού αρνιού, ενώ θυμάται τον Κώστα Θειακό (πατέρα του Θωμά Θειακού) να φτιάχνει εκεί μέσα την «ξίνα», μια ξινή μυζήθρα που έφτιαχναν το καλοκαίρι.

Η κ. Μαρία Κατωχιανού θυμάται πως ξίνα έφτιαχνε-αποθήκευε στο σκοπούλι και ο πατέρας της, Βασίλης Καρτάνος, αλλά και κάποιοι γείτονες, όπως ο Σπύρος Καρτάνος. Για την παρασκευή των τυριών και του βουτύρου θα αναφερθούμε εκτενέστερα σε άλλη ανάρτηση.

Μια ακόμη πολύ καλή περιγραφή για το σκοπούλι μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα mylefkada.gr από τον Ανδρέα Σταύρακα (Κόκορο) στο σύνδεσμο που ακολουθεί, από όπου αντλήθηκε και η φωτογραφία: [http://www.mylefkada.gr/alles-eidiseis/diafora/nikos-glenis-11456.html].