Μαζεύουμε ελιές – Πως φτιάχνουμε τους λούρους

Δείτε φωτογραφίες και διαβάστε όσα μας είπαν για τους λούρους.
 

Ο τόπος μας πολλές επιλογές δεν έχει. Παλαιόθεν οι σημαντικότερες ασχολίες των κατοίκων ήταν τα αμπέλια και οι ελιές. Ευλογημένα αιωνόβια ελαιόδεντρα, δίνουν τους καρπούς τους για το λάδι της χρονιάς, που θα θρέψει όλες τις οικογένειες του χωριού. Οι χωρικοί φροντίζουν τα κτήματά τους όλη τη χρονιά και μόλις οι ελιές αρχίζουν να ωριμάζουν στρώνουν τα δίχτυα για να μην πέφτουν οι ελιές στο χώμα. Ξεκινάνε από τον Οκτώβρη και συνεχίζουν -ανάλογα με την περιουσία, τη σοδειά και “τα χέρια” (δηλαδή, τη βοήθεια) που έχει ο καθένας- μέχρι το τέλος του χειμώνα.

Ο παραδοσιακός τρόπος “τινάγματος” της ελιάς γίνεται με τους λούρους. Ο λούρος είναι ένα μακρύ και ίσιο ξύλο, συνήθως κυπαρίσσι. Όταν οι αγρότες εντοπίσουν το μέγεθος και το πάχος που θέλουν, κόβουν το κυπαρίσσι σε περίοδο με φεγγάρι για να μην πιάσει σκουλήκια. Ξεφλουδίζουν το ξύλο και τρίβουν τα τυχόν εξογκώματα για να τα λειάνουν. Στη συνέχεια το κρεμάνε από ένα δέντρο από το χοντρό μέρος. Στο μπροστινό τμήμα που είναι πιο λεπτό κρεμάνε μια πέτρα ή ένα βαρύ αντικείμενο για να μη στραβώσει το ξύλο. Το αφήνουν μέχρι να ξεραθεί εντελώς, ώστε να μη λυγάει. Συνήθως τους λούρους τους φτιάχνουν την άνοιξη. Αν δεν στεγνώσει από τους χυμούς του, το ξύλο παραμένει βαρύ, λυγάει και σπάει εύκολα.

Στην επόμενη ανάρτηση θα δείτε φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό από το ελαιοτριβείο του Αριστοτέλη Κατωπόδη, εκεί που κάναμε το λάδι της χρονιάς.